احزاب سیاسی آلمان – آنچه باید بدانید

در اینجا نگاهی به احزاب سیاسی آلمان – CDU ، CSU ، SPD ، AfD ، FDP ، حزب چپ ، سبزها – که هستند و چه می‌خواهند می‌اندازیم.

اتحادیه دموکراتیک مسیحی و اتحادیه اجتماعی مسیحی (CSU)
رنگ: سیاه

سرپرستان: آرمین لاشکت (CDU) ، مارکوس سودر (CSU)

رهبر پارلمان: رالف برینکهاوس (CDU)

عضویت: 405،816

رأی دهندگان: CDU/CSU بین افراد بالای 60 سال، بازدیدکنندگان کلیسا و کسانی که بیشتر در مناطق روستایی زندگی می‌کنند و شهرنشینان محبوب هستند. CDU همچنین به طور سنتی در بین صاحبان مشاغل کوچک و افرادی با سطح تحصیلات پایین یا متوسط خوب عمل کرده است.

نتیجه انتخابات 2019 اروپا: 28.9

نتیجه انتخابات بوندستاگ 2017: 33 ((246/709 کرسی)

تاریخچه: CDU در آلمان غربی در سال 1950 و پس از جنگ جهانی دوم به عنوان محل تجمع همه رای دهندگان محافظه کار مسیحی آلمان تاسیس شد. این حزب در دوران پس از جنگ غالب‌ترین نیروی سیاسی شد و آلمان را متحد کرد و 47 سال از این 67 سال را در کنار حزب مشترک المنافع باواریایش، اتحادیه اجتماعی مسیحی (CSU) ، رهبری کرد.

کنراد آدناوئر ، صدراعظم CDU ، که از سال 1949 تا 1963 حکومت می‌کرد ، نزدیک‌ترین فاصله جمهوری فدرال به پدر موسس است. این آدناور و وزیر اقتصاد او (و جانشین صدر اعظم) ، لودویگ ارهارد بودند که ریاست “معجزه اقتصادی” آلمان غربی را بر عهده داشتند. شهرت این حزب به عنوان سنگ ثبات اخلاقی و اقتصادی آلمان در زمان صدراعظم بلند مدت CDU ، هلموت کوهل ، که عامل اتحاد مجدد آلمان در 1990 بود-که یک لحظه تاریخی مهم در درک سیاست امروز است ، ادامه یافت.

بستر: آنگلا مرکل از سال 2000 تا 2018 رهبر حزب بود و از سال 2005 صدراعظم بود. او هم به عنوان ادامه و هم به عنوان گسست از ارزش‌های سنتی CDU مطرح بود. رای دهندگان آلمانی به او اعتماد کردند تا با خیال راحت اقتصاد را مدیریت کند. او برخی از ارزش‌های اجتماعی محافظه کار مانند مخالفت با ازدواج همجنسگرایان را حفظ کرد (گرچه او خود مخالف این ازدواج بود، اما در پایان دوره قانونی گذشته با تحریم رای وجدان در بوندستاگ، ازدواج همجنسگرایان را آغاز کرد). با این حال، موضع‌گیری نسبتاً لیبرال او در مورد مهاجرت بسیاری از پایگاه CDU را علیه او تبدیل کرد.

در حالی که آنگلا مرکل صدراعظم به یک شخصیت سیاسی تقریباً اسطوره‌ای در خارج از اروپا تبدیل شده است، اما محبوبیت او در خانه در سال‌های اخیر رو به افزایش است و کاهش یافته است. مرکل در اکتبر 2018 اعلام کرد که خود را برای تصدی مجدد به عنوان رئیس CDU یا صدراعظم انتخاب نخواهد کرد. پس از رای‌گیری تنگاتنگ درون حزبی، آنگرت کامپ کارنباوئر، که توسط بسیاری به AKK معروف است، فرمان را به دست گرفت. او کناره‌گیری کرد و در سال 2021 آرمین لاشچ جانشین او شد.

CDU/CSU در انتخابات اروپایی 2019 یک شکست تاریخی را تجربه کرد، زیرا ظاهراً برخی از رای دهندگان این اتحادیه را به دلیل عدم اولویت‌بندی سیاست‌های آب و هوا و محیط زیست مجازات کردند، در حالی که برخی دیگر به سمت ملی گرای راست AFD رفتند.

شرکای مورد علاقه ائتلاف: FDP ، SPD ، سبزها

حزب سوسیال دموکرات (SPD)
رنگ: قرمز

رئیس: ساسکیا اسکن ، نوربرت والتر-بورجانز

رهبر پارلمان: رولف موتزنیچ

نتایج انتخابات اروپایی 2019: 15.8

نتیجه انتخابات بوندستاگ 2017: 20.5 ((153/709 کرسی)

عضویت: 419،340

رای دهندگان: SPD به طور سنتی حزب طبقه کارگر و اتحادیه‌های کارگری بوده است. بارورترین زمین SPD در آلمان در مناطق صنعتی پرجمعیت غربی آلمان، به ویژه منطقه روهر در نوردراین-وستفالن شمالی، و ایالت‌های هسن و نیدرزاکسن باقی مانده است.

تاریخچه: SPD در سال 1875 تأسیس شد و آن را قدیمی ترین حزب سیاسی آلمان کرد. در دهه‌های پرآشوب قرن بیستم، این حزب به عنوان یک سازمان چتر برای تعدادی از جنبش‌های چپ، اتحادیه‌های کارگری و کمونیست‌ها عمل کرد. اما با تاسیس حزب کمونیست آلمان (KPD) در سال 1919، SPD به جای انقلابیون به خانه دائمی اصلاح طلبان عدالت اجتماعی تبدیل شد – اگرچه این امر مانع از اعزام سیاستمداران خود به اردوگاه‌های کار اجباری در دوره رایش سوم نشد.

اولین صدراعظم SPD ، ویلی برانت، آلمان غربی را از سال 1969 تا 1974 اداره کرد. او در زمان وزیر خارجه خود در دولت ائتلافی به رهبری CDU شهرت بین المللی برای آشتی با اروپای شرقی کسب کرد. هلموت اشمیت، نماد SPD تا زمان مرگش در سال 2015 جانشین او شد. هر دو همچنان چهره‌های بسیار معتبر در سیاست آلمان هستند. در مجموع، این حزب 34 سال از 67 سال جمهوری فدرال بخشی از دولت آلمان بوده و 21 مورد از آن‌ها را در ائتلاف‌های حکومتی رهبری کرده است. اگرچه دسترسی به آن در چند سال گذشته به طور قابل توجهی تضعیف شده است، اما هنوز در پس برخی از مهمترین سیاست‌های اصلاحات مرکل در دوران سوم دولتش قرار دارد که به تازگی به پایان رسیده است.

بستر: بهترین لباس SPD همیشه سیاست اجتماعی بوده است. این نشان دهنده زیرساخت‌های اجتماعی قوی است. در سال 2015، SPD در تعیین حداقل دستمزد ملی در آلمان – در حال حاضر 9.35 یورو (11.26 دلار) در ساعت نقش موثری داشت.

با این وجود، اصلاحات بازار کار 2010 که توسط گرهارد شرودر، صدراعظم SPD در اوایل دهه 2000 معرفی شد، حمایت سنتی حزب را از دست داد و تصادفی نیست که نامزدی مارتین شولتز در انتخابات عمومی 2017 با “اصلاح” سیاست مشخص شد، و تأکید جدید بر عدالت اجتماعی و توزیع مجدد مالیات – هر چند که نتوانست به او کمک کند. انتخابات سپتامبر 2017 بدترین نتیجه را برای حزب سوسیال دموکراتیک در تاریخ این حزب به همراه داشت و حمایت از آن بیشتر کاهش یافت.

با وجود این، SPD موافقت کرد که به عنوان شریک کوچک دولت در بلوک CDU/CSU به کار خود ادامه دهد، هرچند که منجر به امتیازات دردناکی شد که رای‌دهندگان سنتی را از خود دور کرد. به عنوان رئیس و رهبر پارلمان، آندره آ نالس، اولین زنی که حزب را رهبری کرد، تلاش کرد تا شانس بد SPD را در پای صندوق‌های رای برگرداند و اعتماد رای‌دهندگان را جلب کند. او سرانجام شکست خورد و پس از نمایش فاجعه بار این حزب در انتخابات اروپایی در مه 2019-بدترین نتیجه آن در انتخابات سراسری در دوران پس از جنگ، و در رده سوم پس از سبزها قرار گرفت.

شرکای ترجیح ائتلاف: سبزها ، CDU – چپ ، اما فقط در سطح ایالتی

حزب سبزها
رنگ: سبز

رئیس: آنالنا باربوک ، رابرت هبک

رهبران پارلمان: Katrin Göring-Eckardt ، Anton Hofreiter

نتایج انتخابات اروپایی 2019: 20.5 درصد

نتیجه انتخابات بوندستاگ 2017: 8.9 ((67/709 کرسی)

عضویت: 101،560

رأی دهندگان: سبزها برای جمعیت رای‌دهندگان خود به شدت از جمعیت شهری تحصیل کرده و شهری متکی هستند-سنگرهای احزاب شهرهای اصلی غرب آلمان هستند، به ویژه جایی که دانشگاه‌ها در آن واقع شده‌اند. رای‌دهندگان سبز در طول این سال‌ها ثروتمندتر شده‌اند و سبزها برای جذب رای‌دهندگان از طبقات کم درآمد تلاش می‌کنند. افزایش و کاهش حمایت سبزها نشان دهنده محبوبیت احزاب بزرگتر، CDU و SPD است. از این نظر، سبزها شاهد افزایش گسترده‌ای در حمایت از انتخابات اروپایی 2019 بودند، به ویژه از سوی رای‌دهندگان جوان که به دلیل نگرانی از تغییرات آب و هوایی که توسط احزاب دیگر تأمین نشده بود، حرکت کردند.

تاریخچه: حزب سبز احتمالاً موفق ترین جنبش ضد فرهنگ در تاریخ سیاسی آلمان پس از جنگ است. این حزب، که نام رسمی آن به عنوان اتحاد 90/سبزها ترجمه می‌شود، از مجموعه‌ای از جنبش‌های اعتراضی اجتماعی دهه 1980 شکل گرفت که در نهایت متحد شدند.

حامیان آنها برای همه چیز از خاتمه دادن به قدرت هسته‌ای گرفته تا حقوق همجنسگرایان راهپیمایی کردند – در حالی که تابلوی کلیدی حفاظت از محیط زیست را حفظ کردند. موفقیت آنها در این واقعیت نهفته است که همه این دلایل از زمان تأسیس رسمی اتحاد در 1993 (سیاست حزب سبز در 1980 تأسیس شد) در سیاست اصلی جریان داشته است.

این حزب بین سال‌های 1998 تا 2005 واقعاً در سیاست آلمان برجسته شد، زمانی که بعنوان شریک اصلی ائتلاف SPD گرهارد شرودر شناخته شد، و وزیر امور خارجه یوشکا فیشر را به دولت خود عرضه کرد.

پلتفرم: صاحب نظران سیاسی تمایل دارند که سبزها را بین “رئالوس” و “فوندیس” تقسیم کنند- “واقع گرایان”، که مایل به سازش هستند، هدف آنها این است که در دولت حرف بزنند و “اصولگرایان” چپ تر که به ریشه های ضد فرهنگ حزب نزدیکتر هستند.

رئال‌ها به آرامی کنترل این حزب را در دست گرفته‌اند، تا حدی که اکنون رهبری ائتلافی با حزب محافظه کار CDU در ایالت بادن-وورتمبرگ در جنوب غربی این کشور را بر عهده دارد. گرچه محیط زیست همچنان عامل اصلی است (اصلاحات کشاورزی در اوایل دهه 2000 دستاورد سبز سبز بود)، اما برنامه‌های چپ گرایانه را در زمینه مالیات و سیاست اجتماعی پیش برده است.

شریک ائتلافی ترجیحی: SPD ، CDU

حزب چپ
رنگ: قرمز (پوشش تلویزیونی اغلب از سرخابی برای تشخیص آن از SPD استفاده می کند)

رئیس: سوزان هنیگ ولزو ، ژانین ویسلر

رهبران پارلمان: امیرا محمد علی دیتمار بارتش

نتیجه انتخابات 2019 اروپا: 5.5 درصد

نتیجه انتخابات بوندستاگ 2017: 9.2 درصد (69/709 کرسی)

عضویت: 61،500

رای‌دهندگان: سنگر حزب چپ همچنان “ایالت‌های جدید آلمان” در شرق سابق است، جایی که رای‌دهندگان آن کمونیست‌های سابق هستند که از جمهوری دموکراتیک آلمان (GDR) حمایت می‌کنند و رای‌دهندگان اعتراض می کنند که می خواهند نارضایتی خود را از احزاب سنتی ابراز کنند. با این حال ، بسیاری از این موارد در چند سال گذشته به ناسیونالیسم پوپولیستی AfD روی آورده اند.

تاریخچه: اگرچه حزب چپ تنها در سال 2007 تأسیس شد ، سابقه بسیار طولانی تری دارد و هنوز هم از نوادگان مستقیم حزب وحدت سوسیالیستی (SED) است که تا زمان اتحاد مجدد با غرب در 1990 بر آلمان شرقی حکومت می کرد.

حزب چپ از ادغام جانشین SED ، حزب سوسیالیسم دموکراتیک (PDS) ، و کار و عدالت اجتماعی – آلترناتیو انتخاباتی (WASG) ، جنبش اتحادیه های کارگری آلمان غربی و اعضای SPD ناراضی که با اتحاد کاهش رفاه توسط گرهارد شرودر معرفی شد. برجسته ترین این مهاجران اولین وزیر دارایی شرودر و رئیس SPD ، اسکار لافونتین بود که بعداً رهبری حزب چپ را بر عهده داشت و هنوز هم از چهره های برجسته ای است که حزب را از پایگاه ساارلند هدایت می کند.

چپ تا حدی به دلیل ارتباط آن با دیکتاتوری آلمان شرقی ، همچنان برای سایر احزاب اصلی جریان دارد و هرگز در ائتلاف دولت فدرال عضو نشده است – هرچند که تجربیات دولتی در سطح ایالتی دارد.

پلت فرم: چپ ها تنها حزب بزرگ آلمان هستند که ماموریت های نظامی در خارج را رد می کنند. همچنین می خواهد ناتو منحل شود و حداقل دستمزد به طور چشمگیری افزایش یابد. برخی از دانشمندان علوم سیاسی هنوز چپ را به عنوان یک حزب رادیکال می دانند که در نهایت به دنبال براندازی نظم اقتصادی سرمایه داری است ، اما خود این حزب در واقع تنها از مقررات قوی بازار ، سقف اجاره بها و سرمایه گذاری اجتماعی بیشتر حمایت می کند.

شرکای مورد علاقه ائتلاف: SPD ، سبزها

جایگزین برای آلمان (AfD)
رنگ: آبی روشن

رئیس: یورگ میوتن ، تینو چروپالا

رهبران پارلمان: الکساندر گائولند ، آلیس ویدل

تعداد اعضا: 35000

رأی دهندگان: AfD رأی دهندگان همه احزاب اصلی دیگر به جز سبزها را شکار کرده است و همزمان موفق به بسیج بسیاری از غیر رای دهندگان شده است. AfD بهترین امتیاز را در میان افراد با درآمد متوسط ​​دارد – هر چند که این به هیچ وجه پایگاه رای دهندگان منحصر به فرد آن نیست و رای دهندگان را از تمام طبقات اجتماعی جذب می کند. این امر به ویژه در شرق آلمان موفقیت آمیز است. در همین حال ، عضویت در آن دارای یک ویژگی مهم است – فقط 17 are زن هستند.

نتیجه انتخابات 2019 اروپا: 11 درصد

نتیجه انتخابات بوندستاگ 2017: 12.6٪ (92/709 کرسی)

تاریخچه: جناح راستگرای ناسیونالیست آلترناتیو برای آلمان (AfD) در هشت سال از وجود خود برجسته شده است. AfD تنها پنج ماه قبل از انتخابات 2013 به عنوان یک حزب یوروکپتیک تأسیس شد ، تقریباً وارد بوندستاگ شد. از آن زمان ، آلمانی ها در انتخابات منطقه ای و همچنین پارلمان اروپا AfD را برای هر پارلمان ایالتی انتخاب کردند.

AfD در ابتدا توسط گروهی از دانشگاهیان نئولیبرال به عنوان اعتراض به واحد پولی اروپایی ایجاد شد. آنها به طور خاص از تصمیم مرکل برای نجات یونان در سال 2010 به دنبال بحران مالی اروپا عصبانی شدند. اما نبرد قدرت در سال 2015 با برکناری برند لوکه ، رهبر حزب پایان یافت ، و Frauke Petry جایگزین وی شد.

پتری ، همراه با دیگر چهره های برجسته ، یک برنامه بسیار آشکارتر ملی گرایانه ، ضد مهاجرت و اسلام ستیزی را تنظیم کرد ، سیاستی که در بحران پناهندگان در سال 2015 موفقیت هایی کسب کرد. سرانجام پتری نیز حزب را ترک کرد ، ظاهراً در اعتراض دور چرخش افراطی راست حزب در آستانه انتخابات 2017.

از آن زمان ، الکساندر گائولند و آلیس ویدل ، رهبران پارلمانی ، به ویژه با حضور مجدانه خود در جلسات پارلمان ، به چهره های برجسته AfD تبدیل شدند – AfD در حال حاضر بزرگترین حزب مخالف در بوندستاگ است.

بحث های زیادی بر سر شخصیت های برجسته در انتهای شدید مهمانی شعله ور شده است. مهمترین آن Björn Höcke ، رهبر AfD در ایالت تورینگن ، که استفاده از لفاظی های دوران نازی ، یا اظهاراتی که دوران نازی را به حداقل می رساند ، خبرساز شد. او یکی از چهره های اصلی موسوم به “بال” است ، نام بخش هاردکور AfD که خود حزب پارسال آن را ممنوع اعلام کرد ، زمانی که اطلاعات داخلی اعلام کرد قصد دارد آن را زیر نظر داشته باشد.

بسترهای نرم افزاری: AfD می خواهد مرزهای اتحادیه اروپا را ببندد ، بررسی هویتی دقیق را در مرزهای آلمان انجام دهد و اردوهایی در خارج از کشور ایجاد کند تا مانع از مهاجرت مهاجران به آلمان شود. این حزب می خواهد فوراً هرکسی را که درخواست پناهندگی سیاسی وی رد شده است اخراج کرده و خارجی ها را تشویق به بازگشت به کشورهای خود کند.

این حزب بر تقدم فرهنگ “سنتی” آلمان تاکید دارد و اسلام را به عنوان بخشی از جامعه آلمان رد می کند. همچنین این مفهوم را که تغییرات آب و هوایی دست ساز بشر است زیر س questionsال می برد و می خواهد انتقال مداوم آلمان به منابع تجدیدپذیر انرژی را معکوس کند.

شرکای ترجیحی ائتلافی: تحت کنترل همه احزاب دیگر ، اما از نظر سیاست نزدیک به CSU هستند

حزب دموکرات آزاد (FDP)
رنگ: زرد

رئیس: کریستین لیندنر

رهبر پارلمان: کریستین لیندنر

نتیجه انتخابات اروپا 2019: 5.4

نتیجه انتخابات بوندستاگ 2017: 10.7 ((80/709 کرسی)

تعداد اعضا: 65،500

رأی دهندگان: به عنوان حزب مشاغل آزاد نئولیبرال ، جای تعجب نیست که FDP بیشترین رای دهندگان را در بین مشاغل آزاد ، به ویژه صاحبان مشاغل و متخصصان مانند دندانپزشکان و وکلا-و کمترین تعداد را در بین کارگران پیدا کرده است.

تاریخچه: دموکرات های آزاد از روزهای اولیه تشکیل جمهوری فدرال در پارلمان آلمان ثابت بودند. با این حال ، این حزب در سال 2013 متحمل ضررهای زیادی در انتخابات شد و نتوانست مانع 5 درصد برای ورود به مجلس نمایندگان را برطرف کند. از آن زمان برای ارتباط تلاش می کرد ، اما سپس تحت رهبری جدید کریستین لیندنر دوباره زنده شد و با حدود 80 نماینده بوندستاگ به پارلمان بازگشت.

FDP در دسامبر 1948 تأسیس شد و در زمان خود پادشاه CDU و SPD بود. اگرچه هرگز رهبری دولت آلمان را برعهده نگرفت ، اما در مجموع 41 سال بیشتر از هر حزب دیگری در دولت شرکت کرد. در نتیجه ، بسیاری از وزرای کابینه را در اختیار احزاب بزرگتر قرار داد ، برخی از آنها ، مانند وزیر خارجه بلند مدت هلموت کوهل ، هانس دیتریش گنشر ، شخصیت های مهم تاریخی پس از جنگ شدند.

بستر: برنامه FDP بر اساس اصول آزادی فردی و حقوق شهروندی بنا شده است. در حالی که همواره برای کاهش مالیات بیشتر تلاش کرده است ، با خروج افسار گسیخته از بازارهای مالی مخالف است. همچنین یک حزب طرفدار اروپایی است.

شریک ائتلافی ترجیحی: CDU